چشمهایی به رنگ عسل روایت عاشقی صبور و واقعی است که برای پذیرفته شدن عشقش

عاشقانه صبر می کند تا به وصال حقیقی برسد و بتواند تمام روح وجسم معشوقش را به تسخیر

خود درآورد.

قسمتی از رمان:

از ویلا خارج شدم و به آرامی راه صخره ای را که در کنارساحل قرار داشت در پیش گرفتم افکارم بدون اینکه

تحت کنترلم باشند حول یک محور می چرخیدند در این چند روز احساسی گنگ وناشناخته مرا همراهی

می کرد و پدیده ای عجیب و ژرف قلبم را در خود می فشرد.

بر بلندای صخره نشستم وبا بی تابی پاهایم را در آب دریا فرو کردم. بلوز و شلوار اسپرتی به تن داشتم

و موهایم آزادانه بر روی شانه ها رها کرده بودم و برای فرار از آفتاب کلاه زیبایی را که شایان برایم خریده

بود به سر گذاشته بودم.پایم در صندل های همرنگ لباسم بازیگوشانه در آب دریا تکان می خوردند و

موج مثبتی از انرژی را به سراسر وجودم منتقل می کردند. به آبی نیلگون دریا چشم دوختم و

با خود فکر کردم :((چرا بی اراده در حالت وحشی چشمها و نگاه بی انتهاش غرق می شم؟چرا

دلم می خواد برام مهم باشه؟ انگار نیرویی قوی و دست هایی توانا من رو به سوی اون می کشه؟

خدایا! با اون و چشم هایی که دست ازسرم برنمی دارن چی کارکنم؟؟!))

ناگهان احساس کردم به طرزعجیبی دلم برایش تنگ شده است! برای دستورها وصدای پرطنینش

حتی برای حالت نگاه ولبخند جذابش!مشتی از آب دریا را که با موج های آرام به کناره صخره برخورد

می کرد برداشتم وشعری را زیر لب زمزمه کردم به انتهای شعر که رسیدم سنگ کوچکی را با شدت

به داخل آب پرت کردم وبا صدای بلند فریاد زدم:

.....آری من از رویاهای پراکنده ام در سرزمینی یاد می کنم

      که انگار وطن من بود

                  ودلم برای تو نامهربان

                          نه مثل همیشه

                                 که بیشترازهمیشه......تنگ می شود!